برداشت از منابع ۵۰ درصد بیش از توان بازتولید طبیعت

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی انجمن علمی اقتصاد شهری ایران، سید محسن طباطبایی مزدآبادی  در گفت و گو با خبرنگار مهر با اشاره به اینکه امروزه می توان سه وظیفه مهم برای محیط زیست برشمرد که عبارتند از تامین مواد اولیه و منابع مورد نیاز برای رشد اقتصادی و ثروت آفرینی، جذب ضایعات و پس ماند ناشی از زندگی انسانی و فعالیت های تولیدی در زمین و بستر مورد نیاز که توسعه اقتصادی در آن محقق می شود ، گفت:  مباحث مربوط به محیط زیست تحت عنوان توسعه پایدار  شهری بعد از رشد یکباره اقتصادی در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰به مفهوم توسعه وارد شد.

وی با بیان اینکه تلقی ناقصی که تا سال ۱۹۷۰ از توسعه وجود داشت و تنها توسعه را رشد اقتصادی می دانست، منجر به نابودی گسترده منابع طبیعی و زیستگاه ها، تخریب سامانه های زیستی، آلودگی جهانی و بروز اثرات شدید غیربهداشتی همانند انواع بیماری های تنفسی، عصبی، قلبی – عروقی و بروز اختلالات ژنتیکی، گرمایش زمین و بروز خشکسالی های شدید و مخرب، تغییر اقلیم، باران اسیدی، وارونگی هوا و به طور کلی پایین آمدن کیفیت زندگی انسانها شد، افزود:  بعد از آن بود که محیط زیست به عنوان بستر توسعه پایدار شهری شناخته شد و این تلقی عمومی کم کم شکل گرفت که جز در محیط زیست سالم، توسعه معنا و مفهوم واقعی خود را نخواهد داشت و از آنجا بود که بحث حفاظت از محیط زیست به طور رسمی شکل گرفت.

مدرس دانشگاه خوارزمی با تاکید بر اینکه چنانچه میزان برداشت از منبع از میزان بازتولید آن بیشتر باشد، خطر از بین رفتن وجود خواهد داشت، افزود: در حال حاضر روند برداشت از منابع موجود در زمین به نحوی ادامه دارد که میزان برداشت از منابع ۵۰ درصد بیشتر از میزان توان طبیعی آن در بازتولید خودش است و پیش بینی می شود اگر همین روند ادامه داشته باشد، در سال ۲۰۳۰ این عدد به  ۱۰۰درصد افزایش یابد.

دبیر انجمن علمی اقتصاد شهری ایران یکی از راهحلهایی که برای تعدیل میزان برداشت از منابع و میزان بازتولید منبع در مباحث اقتصاد محیط زیست مطرح شده است را تعدیل قیمت محصولات تولیدی متناسب با هزینه های زیست محیطی عنوان کرد و گفت: در مباحث اقتصاد کلاسیک تعیین‌کننده قیمت محصول، عرضه و تقاضای محصول است بدون اینکه هزینه های زیست محیطی ناشی از تولید در آن در نظر گرفته شده باشد اما در اقتصاد محیط زیست، هزینه¬های وارده به محیط زیست نیز محاسبه شده و در نظر گرفته میشوند.

طباطبایی با اذعان به اینکه از این منظر قیمت محصول بالاتر و میزان محصولات تولیدی نیز کمتر خواهد بود، گفت: از راه های درونی سازی هزینه های زیست محیطی، در نظر گرفتن جرایم آلایندگی، اخذ مالیات زیست محیطی و استفاده از مجوزهای قابل تجارت می باشد.

این کارشناس مسائل شهری با اشاره به اینکه مقرراتگذاری و منع فعالیت نیز از دیگر روش های مقابله با آلایندگی زیست محیطی است که حد استانداردی از آلایندگی به عنوان آستانه فعالیت برای بنگاه های تولیدی در نظر گرفته می شود، گفت: در واقع بنگاه های تولیدی آلاینده می توانند در دو استراتژی متناسب با اصول اقتصاد محیط زیست رفتار کنند: استراتژی اول پرداخت جرایم و هزینه های زیست محیطی؛ استراتژی دوم حرکت به سمت کاهش آلایندگی های زیست محیطی.